Doodgraag 2.0
Vandaag, zondag 5 februari 2012.
Het premiereweekend voor de Doodgraag 2.0. Dit is namelijk een remake van de theatervoorstelling “Doodgraag”. Het verhaal werd links en rechts wat herwerkt en het zijn drie nieuwe acteurs. Opnieuw jongeren.
Najaar 2010 zag ik het stuk voor het eerst. Ik herinner het mij nog zo goed die eerste keer. Ik kan niet zeggen dat ik niets wist over de inhoud van het stuk. Want vanuit Missing You wisten we wel ongeveer hoe het verhaal nu juist zat. Maar man, … op deze theatervoorstelling kan je je niet voorbereiden. De kwaliteit waarmee het stuk wordt neer gezet, de kracht die er vanuit gaat, de emoties die met zoveel geweld zich een weg banen in je lijf, … Indrukwekkend. Dat was het enigste dat ik kon bedenken. Heftig. Dat is wat ik voelde. Rauw.
En nu anno 2012.
Het blijft bangelijk! Dat dit stuk gespeeld wordt door drie jonge acteurs van nauwelijks 15 jaar is verbluffend! Zo echt, zo puur. Wat moet dit emotioneel veel vragen van deze jongeren!
Toen ik het de eerste keer zag werd ik terug geflitst naar toen ikzelf 15 jaar was. De middelbare school. Deze jongeren zetten zo mooi neer hoe het is om jongere te zijn. Met alles wat zo belangrik is als je 15 bent. Hoe je leeftijdsgenoten op nummer 1 staan, hoe belangrijk muziek is. Deze theatervoorstelling gaat niet alleen over rouw, nee, het gaat ook over vriendschap, over jezelf kunnen zijn (of juist niet), over delen (of niet), over doodgraag leven, over kwetsbaarheid, “ik zie je graag” en “sorry” zeggen, de kracht van uitgaan en het belang van humor.
Daar zat ik dan. Terug voelend hoe het was om 15 jaar te zijn. Ik zag ook flitsen van herinneringen die ik al lang niet meer wist. Herinneringen over het middelbaar die ik al lang vergeten was. Ik dacht dat ik als jongere nooit geconfronteerd geweest was met rouw. Maar daar zittend besefte ik plots hoe wij als school een paar jaar lang geteisterd werden door overlijdens op school. Ieder jaar opnieuw. Er heerste een vloek over de opleiding “Handel”, zo leek het wel. Schooljaar na schooljaar.
We namen afscheid van Renaat die overleed ten gevolge van kanker, Gunther die met een bootje om het leven kwam op de vaart, Steven werd aangereden met zijn brommertje op de steenweg en Nancy die van de weg gemaaid werd op weg naar huis.
Derde Handel, vierde Handel, vijfde Handel, zesde Handel … een school met honderden leerlingen … hoe gingen wij er toen mee om? Hoe zijn de leerlingen opgevangen in de klas? Hoe was het voor de beste vrienden van deze leerlingen? Hoe hebben zij dit ervaren? Hun ouders? Familie? Ik ontdekte plotseling dat dat toch niet zo onschuldig geweest was. Ik ontdekte het spoor dat dit bij mij had achtergelaten. Zonder deze leerlingen eigenlijk écht goed te kennen. Maar we wisten wie het was, we kenden hen bij naam. We kenden wel allemaal iemand die van hen de béste vriend was. We zagen het verdriet. We zaten er midden in. De sfeer van rouw en verlies hing op de speelplaats. Ieder jaar stond er weer opnieuw een klas op de speelplaats. Onthutst van het pas vernomen nieuws.
Ik was vergeten dat ik een hartsvriendin had gehad op mijn 15. Ik was vergeten dat ik “Fien” was geweest. En zij “Maja”. Dat ik van zo dichtbij had meegemaakt hoe haar gezin getroffen werd door het onverwachte nieuws dat hun oudste dochter verongelukt was. Iedere dag zat ik bij hen. Iedere dag maakte ik die verschrikking mee, vanop de eerste rij. Niet wetend hoe te reageren. Niet wetend wat te zeggen. Onder de dwang van mijn moeder: “neem haar vast, knuffel haar, zeg dan toch wat …” maar ik wist niet hoe. Wat moest ik zeggen? Hoe moest ik haar knuffelen? Mochten grapjes? Kon ze nog lachen?
Onthutst van deze herinneringen. Van dit verlies terug te voelen.
“Doodgraag 2.0” is zoveel meer dan een theatervoorstelling. Het is een oproep. Het is taboedoorbrekend. Het is belangrijk. Het is “voelen”. Echt terug voelen. Het is herkenbaar. Iedere zin die in het stuk zit is doorleefd. Is belangrijk. Gaat, waar het écht om gaat. Over vriendschap en liefde, en zoveel meer.
Een aanrader!
“Doodgraag 2.0 is een achtbaan, een roetsjbaan tussen lachen en huilen, tussen aantrekken en afstoten, tussen schelden en troosten,… Kei-hard heen en weer geslingerd worden, door elkaar geschud tot je hele lijf er pijn van doet… en niet alleen je lijf… Wat gebeurt er als je afscheid moet nemen van iemand die je graag ziet, héél graag, doodgraag… Het kan niet dat dat jou overkomt… Niet nu en niet hier… Het wordt een helse rit, zoveel is zeker en je komt er niet zonder blauwe plekken uit… Maar blauwe plekken verdwijnen weer en elke achtbaan heeft érgens wel een eindstation…”
Kathleen Dols (tekst en regie) schreef de voorstelling vanuit haar eigen ervaring over hoe het is om als jongere geconfronteerd te worden met verlies en rouw. Soms ruw en hard, soms grappig en ontroerend, maar altijd eerlijk en oprecht... http://www.missingyou.be/T10.html
Het VERHAAL: 'Doodgraag 2.0' vertelt het verhaal van Maja en Jasper, broer en zus, twee handen op een buik en tegelijk ook kat en hond... Ze kunnen niet mét maar vooral ook niet zónder elkaar. Toch zal het binnenkort moeten, voor altijd, als Jasper ongeneeslijk ziek blijkt te zijn... Maja weet met zichzelf geen blijf, zelfs Fien, haar hartsvriendin, weet niet meer wat te doen... In een chaos van emoties, flashbacks en toekomstdromen proberen ze overeind te blijven, voor zichzelf en voor elkaar...
Er zijn uiteraard nog plaatsen vrij voor wie nu zin gekregen heeft om ook te gaan kijken.
- 10/02/2012 - 20:30
- 11/02/2012 - 20:30
- 12/02/2012 - 15:00
Locatie: Keldertheater - Hoogstraat 12 te Antwerpen
Reservatie op 070/246 036
En misschien ook wel een leuk extraatje: je kan het stuk ook inhuren voor schoolvoorstellingen of voor je vereniging of in culturele centra. En als jullie dat wensen kan Missing You ook zorgen voor een educatief pakket erbij of een nabespreking onder begeleiding. Meer weten? Dan kan u terecht bij Kathleen (