Individuele therapie
In de systeemtherapie gaat men ervan uit dat elk gedrag - en dus ook elk symptoom - communicatie inhoudt, een boodschap. Symptoomgedrag is dus nooit louter iets dat we moeten bestrijden. We trachten te luisteren naar wat het symptoom ons vertelt over het systeem. Het symptoom is namelijk dikwijls een ultieme poging om te spreken over iets waar moeilijk expliciet kan over gesproken worden. De persoon zit in de knoei met gevoelens bij zichzelf en met wat gaande is in zijn omgeving, beseft dit vaak zelf niet, en kan of durft er niet over spreken, zodat het zich omzet in gedrag.
Voorbeelden van symptoomgedrag zijn:
Stress, depressie, angst, agressie, problemen in de relatie of in de opvoeding, eetproblemen,verslaving, slaapproblemen, prikkelbaarheid, faalangst, ...
Maar dit syptoomgedrag kan ook onrechtstreeks leiden tot lichamelijke klachten zoals hoofdpijn, slapeloosheid, verslaving,…
Mensen beïnvloeden elkaar. Gedachten, gedragingen, gevoelens en verwachtingen ontstaan in wisselwerking met anderen uit onze omgeving. Dit is een gecompliceerd proces waarbij problemen kunnen optreden.
Ons gezin van herkomst is vaak een belangrijk onderdeel om rond te werken binnen de individuele therapie. De relatie met onze ouders, broers en zussen, grootouders of andere familie is of was belangrijk.
Een systeemtherapeut zal de problemen altijd bekijken tegen de achtergrond van onze wisselwerking met anderen. Dus ook door onder andere rekening te houden met ons gezin van herkomst.
Spanningen en problemen zijn tot op zekere hoogte normaal. Zij horen bij het leven, bijvoorbeeld wanneer de kinderen uit huis gaan en het gezin in een nieuwe fase komt.
Echter, als de problemen ernstig zijn of lang duren, kunnen zij de draagkracht van één of meer gezinsleden ondermijnen. Dan kunnen klachten ontstaan zoals angsten, depressie, problematisch gedrag, ...
Soms liggen de problemen vooral in de relationele sfeer, hetzij tussen partners, hetzij tussen ouders en kinderen, soms zijn de problemen meer individueel van aard.
Juist als het leed voor één van de gezinsleden te groot is geworden, en de steun van de omgeving onvoldoende blijkt, kan het aangewezen zijn om individuele therapie aan te vragen.