De Hoogsensitieve Hond.

Na lange tijd niets meer geschreven te hebben, heb ik hier vandaag opnieuw een mooie brief van een cliënte.

Enkele maanden geleden namen ze in hun gezin een belangrijke beslissing. Er werd een nieuw gezinslid opgenomen.

Het was zo bijzonder om haar te horen vertellen over wat dit betekende voor hen als gezin. Vooral voor zichzelf.

Als kind was zij opgegroeid met steeds een trouwe viervoeter aan haar zijde. Haar jeugd ging niet van een leien dakje. Ze kende periodes van eenzaamheid en groot verdriet.  Maar er was steeds een hond die haar hier doorhielp. Haar beste vriend. Steun en toeverlaat.

Nu haar eigen gezin vorm kreeg voelde het toch weer aan als een gemis. Ondanks de allergie van manlief kon er een comprimis komen. En kijk ... het voelt nu aan als compleet. Voldaan en volledig. Ik laat julie mee genieten van haar ode aan hun nieuwste gezinslid!

"Kijk eens diep in mijn ogen"

Er was eens iemand met een strenge innerlijke criticus.

Zo iemand die niet veel van zichzelf mocht als niet eerst dit en dit en dat was gebeurd, want dat kan toch niet doen wat je zelf wilt als niet eerst dit en dit en dat is gebeurd.

Hoe langer ze dat deed, hoe langer de lijst van wat hoorde werd, want ze vond altijd wel een goede reden waarom iets hoorde of waarom dat er ook nog even bij kon. Alleen, hoe langer het duurde, hoe minder ze haar eigen stem hoorde. Ze functioneerde op basis van wat hoorde en vervreemde van wat ze voelde. 

"Wat wil jij, wat is goed voor jou, waar heb jij nu deugd van?"

Ze begreep de vraag niet, want dit en dit en dat moest nog gebeuren en dat kon echt niet wachten.

En toen kwam daar een gids. Hij keek haar recht in de ogen en er was alleen zachtheid en mildheid. De ogen waren een spiegel en ze kon voelen wat de gids van haar verlangde en echt nodig had. Tijd, rust, aandacht, nabijheid. Dus gaf ze de gids wat hij nodig had want het was echt belangrijk en voorzien in wat een ander nodig had, daar was ze zeer bedreven in. Maar het was niet de gids die wat dan ook verlangde, hij spiegelde gewoon wat zij nodig had. En zo kwam ze voor het eerst in een hele tijd in contact met wat goed was voor haar, met waar ze deugd van had en met wat ze wilde. En plots wilde ze het niet anders meer. Want dit en dit en dat konden wel wachten, er moest eerst vertraagd worden, gevoeld worden, geproefd worden. Nu hoorde ze enkel vogels fluiten en dit en dit en dat die bleken te kunnen wachten en die werden zelfs kleiner want er was zoveel ruimte bijgekomen dat ze nog maar een klein deel vormden van wat haar bezighield. 

En de gids die rolde zich op de rug, in het gras en zag dat het goed was, gaf een likje of twee en vond dat het na al die wijze lessen tijd was om met de stok te spelen. Wat je van honden leren kan.

Eigenlijk is het een beetje jammer … Mijn laatste blogartikel dateert ondertussen al van een hele tijd geleden ... Het nieuwetijdperk van de sociale media maakt het ook voor mij een pak gemakkelijker. Ik ben een intensieve gebruiker van Instagram en Facebook voor mijn praktijk. Ik vind het heerlijk om mijn (weliswaar kortere berichtjes) te posten. Mooie dingen die ik lees of zie, quotes, filmpjes ... Het draait bij mij om delen. Het delen van emoties, van kennis, van ervaringen, ... Want delen zorgt voor verbinding. Om taboes te doorbreken. Zorgt voor herkenning of erkenning.

En zo ook weer met de volgende brief die ik kreeg van een cliënte. Vanuit de therapie kreeg ze de opdracht of ze het zou zien zitten om meer dan een jaar later een brief te schrijven gericht aan de vrouw met wie haar man haar enkele maanden bedroog. Ze gingen enkele maanden uit elkaar. Maar dankzij het harde werk van hen allebei zijn ze terug samen. Ze zijn terug aan het praten geraakt. Ze zijn terug samen in verbinding kunnen gaan. Ze zoeken nog steeds naar het evenwicht. De dunne lijn tussen het achter je kunnen laten en het bespreekbaar houden. En ook dit verwerkingsproces kent vele ups en downs. Deze cliënte ervaart hoe ze nog vaak moet afrekenen met haar grote kwaadheid en het onrecht dat haar werd aangedaan. Vooral ook omdat ze merkt dat haar omgeving wil doen of het er nooit was of al lang achter hen ligt. Terwijl het voor hen nog bijna dagelijkse realiteit is. Ze verzamelde al haar moed en ging aan het schrijven. Geen opgekuiste versie beleefdheid of een nette versie van wat ze eigenlijk echt denkt ... Nee, nee. Deze brief is bittere ernst. Het is een flinke portie kwaadheid. Een dikke middelvinger. En dat mag ook eens. Ze wil hem graag delen met jullie. Ze zei "Het deed mij deugd om deze brief te schrijven en wie weet kan het een hart onder de riem betekenen voor iemand anders!" Moedig. Dus bij deze van harte dank alvast! U weze gewaarschuwd ... niet geschikt voor gevoelige lezertjes ;-)

"Better an oops than a what if."
"Sometimes you win, sometimes you learn."
"Love with no regrets."
... en ga zo maar door. Jouw social media bulkte van de ‘inspirational life quotes’ in de periode dat mijn man terug naar huis wilde komen tot ruim een jaar verder. Positiviteit was de rode draad, want jij koos voluit voor het leven, vooral deze "Tralies verleren gekooide vogels het vliegen" (stond fier onder de foto die je postte van je vakantie met mijn echtgenoot). De privéberichten die je hem in dezelfde periode nog durfde te sturen, waren van een andere toon. Dat was, denk ik, de echte, zielige jij. 12 Maanden lang nog probeerde je wanhopig om er bij te horen, om deel uit te maken van zijn familie. Elke foto die familieleden of vrienden postte vond je leuk of geweldig en becommentarieerde je gretig, ik vond plots meer foto’s en verhalen online van jou (en hem) uit die periode en je strooide roddels rond in de hoop alsnog te kunnen stoken. Toen dat allemaal niets uithaalde, besloot je dan maar om achter onze hoek te komen wonen. Je weet maar nooit, mochten we nog eens door een moeilijke tijd gaan ofzo.. Het toppunt van zieligheid, dat ben jij.

Wat had je nu gedacht? Dat een getrouwde man op zo een moment in het leven klaar is voor iets nieuws? Dat je belangrijk was? Er toe deed? Dat je mij kon vervangen? Dat je beter was dan mij? Jij bent écht nog dommer dan dat je lelijk bent. Jij wilde een verklaring, waarom deed hij jou dat aan (?!), hier is ze, heel simpel: een varken met een kleedje aan die de aandacht (heel even) kon afleiden van hetgeen en diegene die er echt toe deed en de moeilijkheden die er waren en het was ok. En jij smeet je aan zijn voeten. Ik hoop oprecht dat je een man vindt (best een ongebonden, vrije man – iets met een ezel en een steen..) Ik hoop dat hij dan bij je is om alle juiste redenen. Als je dan zijn aandacht langer dan een paar maanden kan behouden en je hem nog zo ver krijgt om kinderen met jou te maken, dan hoop ik op een aantal gezonde, energieke kindjes. Kindjes waarvoor je alles zou doen, die je wil beschermen en onvoorwaardelijk graag ziet. Vermoeiend, slopend soms, maar altijd de moeite waard.

Neem hierbij de dingen van het leven met ups, maar ook de onvermijdelijke downs die er zijn en je bent waar ik me bevond aan het begin van de zomer 2017. En dan hoop ik dat er nog iemand is zoals jij (en helaas, ik vrees dat er nog wel een aantal dellen als jij rondlopen). Iemand die denkt dat het gepermitteerd is om iets met een getrouwde man met jonge kindjes te beginnen wanneer het thuis even niet zo goed gaat en doet wat jij allemaal gedaan hebt. Ik hoop dat dat dan de moment is dat je beseft welke schade je hebt aangericht en dat je eindelijk zeer gepaste schaamte gaat voelen voor je walgelijk gedrag. Dat is de dag dat je op mijn social media kan lezen: ‘It is called Karma and it is pronounced, haha, Fuck you!’ P.S. kleine tip bij de zoektocht naar een man: minder strakke kleren, meer zak over uwe kop!