"Mijn moeder doet me telkens weer pijn."

Enkele weken geleden vond ik via Facebook een brief op Psychologie Magazine. Ik was met verstomming geslagen.

Het gaat om een lezersbrief.

Een jonge vrouw die zich afvraagt hoe ze in haar volwassen leven moet omgaan met haar moeder.

De brief kwam zo hard binnen bij mij.

Ik printte hem uit. Ik hing hem op in de praktijk en al meteen bij het eerste gesprek de volgende dag kon ik aan de slag met deze brief. Want tijdens het gesprek met mijn cliënte bedacht ik me dat dit zo herkenbaar was.

Ik nam de brief en las hem luidop voor haar. Ik zag tijdens het voorlezen hoe de brief binnen kwam bij haar en hoe ze geraakt werd door de erkenning. We werkten er tijdens de sessie mee verder en op het einde gaf ik hem mee.

Enkele sessies later vond ik het alweer jammer dat ik de brief meegegeven had met de cliënte.

Djuu ... opnieuw vond ik hem bij een cliënt bruikbaar. Deze keer in een ander kader want hier ging het om de relatie tussen dochter-vader. Maar dankzij het nieuwe tijdperk kon ik de brief gemakkelijk terugvinden in mijn gsm en gewoon voorlezen en na het voorlezen doormailen.

Hierna herhaalde ik wel tot 20 maal hetzelfde.

Zelfs in mijn privé bij fijne gesprekken met vrienden ... "Hup, ik zal hem je effe doormailen ..."

Waarom raakt deze brief mij zo?

De therapeute die de brief beantwoordt ken ik persoonlijk niet. Maar ze heeft blijkbaar de contextuele psychotherapieopleiding gevolgd. Logisch dat ik mijn stijl, mijn visie, mijn geloof hier zo sterk in herken gezien de systeemtherapie sterk gelinkt is aan de contextuele therapie.

Ik ben niet voor een breuk met familie.

Ik geloof niet in geen contact meer hebben. 

Ik denk niet dat daarmee de issues opgelost geraken, dat de pijn verzacht, de hoop verdwijnt.

Nee, integendeel. Pijn wordt wrok, verdriet wordt haat. En nog steeds zal de "andere"  onbewust van jou de controle krijgen!

En daar zit nu juist de sleutel. Want deze therapeute beschijft mooi in haar drie tips dat de essentie gaat om de touwtjes ZELF in handen te nemen. Bepaal zelf waar, wanneer en hoe je de "andere" zal zien. Ga anders om met wat men jou zegt. En dan nog het meest ontnuchterende: de hoop blijft, het verdriet blijft! MAAR de bevrijdende boodschap: je mag verdriet hebben. Je mag de pijn voelen. Je moet rouwen. Rouwen om wat je nooit gekregen hebt en mogelijks nooit zult krijgen. Ook al had je daar als kind recht op! En opnieuw een wake-up call van de therapeute: GA ERMEE AAN DE SLAG! Ga het erkennen. Ga het herkennen. Eerst en vooral voor jezelf. Maar tegelijkertijd ook voor de mensen om jou. Voor je partner, voor je eigen kinderen. Opdat je niet in dezelfde valstrik zal stappen en je niet vanuit het zelf niet-gekregen hebben, het ook niet zal kunnen geven.

Maar bon. Ik ga jullie niet langer in spanning laten. Onderstaande link is de brief. Een geschenk. Lees hem luidop zo nu en dan. Hou deze brief goed bij. Steek hem niet te ver, opdat je hem vaak kan lezen, herlezen. Hij is zo goed opgebouwd. Ieder woord doet ertoe. Ieder woord heeft zijn kracht. En iedere keer zal je iets anders opvallen, opmerken of ontroeren.

Ik hoef het waarschijnlijk niet meer te zeggen maar deze brief is universeel toepasbaar. Op alle mogelijke relaties van toepassing. Dochter-moeder. Zoon-vader. Of omgekeerd. Maar evengoed schoonouders, grootouders, stiefouders, broers, zussen ....

Ik koester deze brief. Benieuwd wat jij ervan zal vinden ;-)

https://www.psychologiemagazine.nl/advies/mijn-moeder-doet-me-telkens-weer-pijn/