Hoogsensitief. Is het een zegen?"

Ik ben trotser dan trots om jullie ook vandaag weer een artikel te mogen voorstellen, geschreven door een cliënte.

Mama van een 9-jarig hoogsensitief meisje.

Ze beschrijft in haar brief een thema dat weinig aan bod komt in de literatuur omtrent hoogsensitiviteit.

Ze heeft het over de donkere kanten van haar dochter. Ernstige gedragsproblemen, ellenlange slaaprituelen, niet alleen kunnen zijn, zware angsten, verbale en fysieke agressie, urenlang wakker liggen, piekeren,  grote levensvragen,  ...

Overprikkeling alom.

Dan langzaam, zeer langzaam de weg zoeken naar geruststelling, begrip, erkenning, geborgenheid, veiligheid, vertrouwen.

Millimeters gewijs een weg zoeken in "wat heb jij nu nodig", véél luisteren, onderhandelen, geduld, koesteren ...

De snelheid waarmee hoogsensitieve kinderen (en volwassenen) observeren, analyseren, redeneren en conclusies trekken is spectaculair. (en net aan die snelheid kunnen ze dus zelf ook oplossingen bedenken ;-) )Maar daardoor kunnen er soms ook irrationele gedachten komen. Ze blijven hangen in hun hoofd. Kleine gedachten groeien tot reuzegrote olifanten. Als daar niet over gesproken wordt, dan blijven ze daar zitten en ontstaan de angsten.

"Hoogsensitief, de eerste keer dat ik het woord hoorde was van een kleuterjuf. Ik had haar verteld over mijn dochter en hoe moeilijk we het hadden met haar.
Ze had bij haar in de klas gezeten twee jaar ervoor. Zij gaf het me aan op een rustige manier. Zoek het eens op, lees er eens over...

Ik las erover, kwam op een aantal vreemde sites terecht: Nieuwetijds kinderen, zesde zintuig toestanden. Ik klasseerde het ergens achteraan in mijn hoofd. Ze had vast gewoon een moeilijke periode, mijn lieve prinses. Dat is toch wat iedereen je zegt. Het gaat wel over.

Mijn lieve prinsesje. De buitenwereld zag een broos, fragiel meisje. Net een porseleinen popje. Hoe schattig ze wel niet was (een woord dat ze uiteindelijk haatte). Enkel thuis zagen we wat ik haar "donkere kant" noem.

Want wat zat er diep in haar toch zoveel gevoel verscholen. En het was heus geen rozengeur en maneschijn. Ze veranderde vaak als de avond viel, wist met zichzelf geen blijf en wij zagen het met lede ogen aan. Met al haar kracht heeft ze geschreeuwd, gehuild, geroepen, gegooid, ... Ik huilde met haar mee. Ging zelf kapot van onmacht.

Dan maar een pedagoge raadplegen. Tot vandaag de dag heb ik spijt dat we daar ooit een voet hebben binnen gezet. Wat zegt u mevrouw? Ze wil niet slapen? Jij bent de baas, jij zegt hoe het moet! Wat zegt u? Hoogsensitief? Kan misschien wel zijn maar er moet geslapen en geluisterd worden...

Wat ik toen van mijn kleine meid heb gezien...ik kan er nog altijd heel moeilijk over praten. Ik weet nu wat een kracht er in haar zit. En het gaat niet alleen over positieve kracht....
Mijn fragiele meisje...die dagen waren de hel. Zij ging kapot aan de ene kant van de deur, ik aan de andere kant.

Tot de huisdokter weer dat woord naar boven bracht 'hoogsensitief'.
Zou het dan toch? Maar ze is geen gevoelig kind dat om de haverklap weent, ze is niet empathisch, ze houdt niet van lange natuurwandelingen. Ze is mijn creatieve, zachte dochter, een stadsmeisje..

Er moest iets gebeuren. We moesten praten met iemand. We hadden hulp nodig want we zaten erdoor. Toen we voor het eerst naar een therapeute gingen had ik me voorgenomen direct weg te stappen als het me niet aanstond. Deze keer ging ik mijn plaats en ideeën als mama opeisen.

Het was niet nodig. Eindelijk iemand die begreep wat we doormaakten. Die wist waarover we spraken. Die luisterde, die begrip had en die ik zelf zag ineenkrimpen toen ik al huilend vertelde over wat we hadden gezien...ze voelde mee, ze voelde gewoon aan wat er was.

Hoogsensitief. Een zegen? Een voordeel? Ik kon dat in het begin niet zien staan. Ik zag het niet. Het was energie vretend, het was lastig, het verteerde mijn dochter, het legde beslag op ieder in ons gezin, ook onze zoon.

Stap voor stap is het gegaan om te weten wat er scheelde. Stap voor stap leerde ik mijn dochter weer kennen. Alle puzzelstukken vielen in elkaar, er keerde een rust terug in ons huis en ons gezin. Die zo belangrijke rust!

Is mijn porseleinen popje hoogsensitief? Ja dat is ze!
Ze is niet het schoolvoorbeeld van wat ze naar voor schuiven. Ze heeft geleerd om in de buitenwereld te stappen zoals iedereen verwacht hoe het moet. Thuis, in haar cocon kan ze het schild rond haar omlaag laten en zijn wie ze is.

Ze neemt gevoel waar van anderen, weet precies wat er gaande is en heeft alles gehoord en gezien. Ze is vaak bang van realistische dingen: Ze kan kijken naar enge tv series maar laat haar geen nieuws zien. Drukke of leuke dagen zijn moeilijk. Alsook dagen die anders verlopen dan normaal. Maar samen gaan we er toch door en vangen we haar op indien nodig. Haar kleine broer neemt vaak het voortouw en laat haar zien dat je soms gewoon moet durven springen.

Is het een zegen? Ik ben er nog niet helemaal van overtuigd dat ik het een zegen zou noemen. Het is heel moeilijk om zien dat je kleine meid zoveel last op haar schouders draagt. Dat sommige dingen haar moeilijk vallen maar dat die dingen bij het leven horen.

We kunnen haar nu veel beter opvangen en inschatten. En voor ons blijft zij een zegen op zich! Ze is heel creatief, bedenkt de gekste oplossingen. Je kan ook echt met haar praten over dingen op een hoger niveau.

Die donkere kant is er en blijft er. Maar we weten hoe we hem moeten aanpakken. Ik hoop hem niet meer te zien zoals ik hem heb gezien in die eerste dagen. Maar ik weet dat hij er is en ik ben er klaar voor deze keer.

Samen met haar vinden we nu de rust    die ze nodig heeft. En nee, ze gaat nog steeds niet graag naar een bos om te "genieten" van de kalmte. Maar ze bloeit wel helemaal open in het midden van de stad waar ze alle mensen kan gadeslaan en het gevoel heeft niet alleen te zijn."