Ik trok een streep

Een streep

Ik trok een streep;
tot hier,
nooit ga ik verder dan hier.

Toen ik verder ging
trok ik een nieuwe streep,
en nog een streep.

De zon scheen
en overal zag ik mensen,
haastig en ernstig,
en iedereen trok een streep
iedereen ging verder.

---------------------------------------
uit het werk van Toon Tellegen (1941)

Zo herkenbaar, op zoveel verschillende manieren.

Strepen trekken en zeggen: "je komt niet verder, blijf uit mijn buurt" of zeggen "dit is mijn grens" of "ik zorg voor mezelf" en dan toch weer de grens verleggen, er toch over laten gaan, toch mensen toelaten of toch je niet houden aan de afspraak met jezelf.

Want toen ik dit gedicht de allereerste keer las, dacht ik ... "oei, afbakenen en opletten, ..."

Maar hoe vaker ik het lees, herlees, hoe vaker ik het op zoveel verschillende manieren kan lezen.

Is het nu in positieve zin of eerder niet goed. Want ja, de zon scheen toch? En ik trek toch telkens weer een nieuwe streep? Grensverleggend? Jezelf kunnen motiveren om weer een nieuwe streep te trekken. Weer een einddoel kunnen bereiken?

Of nee, misschien trekt iedereen weer strepen om zich er vervolgens niet aan te houden ... haastig en ernstig ...

Ik ben in de war ...

Wat lees jij hier in?