Terugblik 2011 en wensen 2012

We zijn zover... Het nieuwe jaar heeft zich ingezet. 2012 is begonnen.

Ieder jaar opnieuw overvalt mij de drang om toch nog even achterom te kijken. Terug te blikken.

De laatste dagen van dat oude jaar loop ik dan wat teruggetrokken. Stilletjes. In gedachten verzonken. Melancholie overvalt me. Ik overschouw het afgelopen jaar. De goeie dingen, de minder goeie dingen en de ronduit slechte dingen.  Pijn, verdriet, teleurstelling passeren de revue. Ik overdenk in snel tempo de laatste 12 maanden. Gezellige feestjes, mooie ontmoetingen, nieuwe mensen, oude bekenden, lieve vrienden, dichtbij en veraf.

Maar dan de vraag die soms zo beklemmend kan zijn: hoe gaat 2012 dan zijn? Wat zal dit nieuwe jaar ons brengen? Zo'n enge gedachte... want daar hebben we weinig vat op. Kunnen pijn en teleurstellingen ons bespaard blijven? Uiteraard doe ik dat voor ons gezin, voor mij persoonlijk, voor mijn dichte omgeving. Maar ook voor de mensen die ik wekelijks ontmoet, voor de mensen uit de praktijk. Voor de nieuwe mensen die ik afgelopen jaar heb ontmoet. En de oude bekenden.

Iedereen,  samen met zijn verhaal. En hun vraag. Soms een vraag over het "waarom". "Waarom ik, waarom met mij, waarom treft dit leed mij". De schreeuw om "luister nu naar mij!"

Soms een vraag naar begrip, "zie mij", "hoor mij", "erkenning", misschien zelfs soms een vraag naar "herkenning".

Telkens weer ben ik geraakt, ontroerd dat zij mij binnen laten. Dat ik mag delen met hen.  Soms ben ik de enige die binnen mag. Hoor ik verhalen die nog nooit gedeeld zijn. Angst voor schaamte, angst voor verwerping of ongeloof.

Soms ontmoet ik mensen in de praktijk met de hoop om verloren tijd te kunnen inhalen. Sommige koppels  brengen uren bij me door, uren waarin ze hopen dat ze het kunnen goedmaken . Sommige koppels fantaseren zich een droom. Een droom waarin geen ruzie meer gemaakt wordt en de verzoening naderbij is.

Anderen dan weer, wensen zich een vriend, een moeder of een kind, een partner. Iemand die hen kan helpen om hun verdriet te dragen, te delen. Iemand die hen weer  hoop en een glimlach kan schenken. Sommigen droomden zich een toverstaf om stress of werkdruk te doen verdwijnen.  Anderen dromen van een wondermiddel, een medicijn. Een medicijn tegen pijn. Of eentje om te kunnen slapen, of om de nachtmerries te doen verdwijnen. Een middel voor meer energie. Of om de dag gewoon te kunnen starten.

Maar er zijn er ook die terugblikken en kunnen zeggen "wie had dit nu ooit gedacht, ik ben hier nog en ik voel me beter, ik heb weer zin in een nieuw jaar". Ik ontmoet ook mensen die vooruit willen komen. Die keihard werken. Zich binnenste buiten keren. Die willen begrijpen. Ik zie ze zwoegen, slikken, ontwarren...  Ik voel me dankbaar om ruimte te mogen schenken aan hen allemaal. Ruimte waar ze zelf kiezen wat ze wanneer en hoe vertellen. Veiligheid. Vertrouwen.

Ik wens jullie een nieuw jaar toe met antwoorden op vragen, begrip, erkenning. Met extra tijd, dromen, héél véél dromen en  verzoening, mensen om je heen, hoop, een toverstaf, een wondermiddel!

Suzanne