De Hoogsensitieve Hond.

Na lange tijd niets meer geschreven te hebben, heb ik hier vandaag opnieuw een mooie brief van een cliënte.

Enkele maanden geleden namen ze in hun gezin een belangrijke beslissing. Er werd een nieuw gezinslid opgenomen.

Het was zo bijzonder om haar te horen vertellen over wat dit betekende voor hen als gezin. Vooral voor zichzelf.

Als kind was zij opgegroeid met steeds een trouwe viervoeter aan haar zijde. Haar jeugd ging niet van een leien dakje. Ze kende periodes van eenzaamheid en groot verdriet.  Maar er was steeds een hond die haar hier doorhielp. Haar beste vriend. Steun en toeverlaat.

Nu haar eigen gezin vorm kreeg voelde het toch weer aan als een gemis. Ondanks de allergie van manlief kon er een comprimis komen. En kijk ... het voelt nu aan als compleet. Voldaan en volledig. Ik laat julie mee genieten van haar ode aan hun nieuwste gezinslid!

"Kijk eens diep in mijn ogen"

Er was eens iemand met een strenge innerlijke criticus.

Zo iemand die niet veel van zichzelf mocht als niet eerst dit en dit en dat was gebeurd, want dat kan toch niet doen wat je zelf wilt als niet eerst dit en dit en dat is gebeurd.

Hoe langer ze dat deed, hoe langer de lijst van wat hoorde werd, want ze vond altijd wel een goede reden waarom iets hoorde of waarom dat er ook nog even bij kon. Alleen, hoe langer het duurde, hoe minder ze haar eigen stem hoorde. Ze functioneerde op basis van wat hoorde en vervreemde van wat ze voelde. 

"Wat wil jij, wat is goed voor jou, waar heb jij nu deugd van?"

Ze begreep de vraag niet, want dit en dit en dat moest nog gebeuren en dat kon echt niet wachten.

En toen kwam daar een gids. Hij keek haar recht in de ogen en er was alleen zachtheid en mildheid. De ogen waren een spiegel en ze kon voelen wat de gids van haar verlangde en echt nodig had. Tijd, rust, aandacht, nabijheid. Dus gaf ze de gids wat hij nodig had want het was echt belangrijk en voorzien in wat een ander nodig had, daar was ze zeer bedreven in. Maar het was niet de gids die wat dan ook verlangde, hij spiegelde gewoon wat zij nodig had. En zo kwam ze voor het eerst in een hele tijd in contact met wat goed was voor haar, met waar ze deugd van had en met wat ze wilde. En plots wilde ze het niet anders meer. Want dit en dit en dat konden wel wachten, er moest eerst vertraagd worden, gevoeld worden, geproefd worden. Nu hoorde ze enkel vogels fluiten en dit en dit en dat die bleken te kunnen wachten en die werden zelfs kleiner want er was zoveel ruimte bijgekomen dat ze nog maar een klein deel vormden van wat haar bezighield. 

En de gids die rolde zich op de rug, in het gras en zag dat het goed was, gaf een likje of twee en vond dat het na al die wijze lessen tijd was om met de stok te spelen. Wat je van honden leren kan.