Ik trok een streep; tot hier, nooit ga ik verder dan hier.
Toen ik verder ging trok ik een nieuwe streep, en nog een streep.
De zon scheen en overal zag ik mensen, haastig en ernstig, en iedereen trok een streep iedereen ging verder.
--------------------------------------- uit het werk van Toon Tellegen (1941)
Zo herkenbaar, op zoveel verschillende manieren.
Strepen trekken en zeggen: "je komt niet verder, blijf uit mijn buurt" of zeggen "dit is mijn grens" of "ik zorg voor mezelf" en dan toch weer de grens verleggen, er toch over laten gaan, toch mensen toelaten of toch je niet houden aan de afspraak met jezelf.
Want toen ik dit gedicht de allereerste keer las, dacht ik ... "oei, afbakenen en opletten, ..."
Maar hoe vaker ik het lees, herlees, hoe vaker ik het op zoveel verschillende manieren kan lezen.
Is het nu in positieve zin of eerder niet goed. Want ja, de zon scheen toch? En ik trek toch telkens weer een nieuwe streep? Grensverleggend? Jezelf kunnen motiveren om weer een nieuwe streep te trekken. Weer een einddoel kunnen bereiken?
Of nee, misschien trekt iedereen weer strepen om zich er vervolgens niet aan te houden ... haastig en ernstig ...
"Er waren eens drie bomen, die alle drie in een hevige storm een grote tak waren kwijtgeraakt. De drie bomen waren elk op een andere manier met hun verlies omgegaan. Jaren later ging ik de bomen weer opzoeken. Gisteren heb ik ze teruggevonden en met hen gesproken.
De eerste boom rouwde nog steeds om zijn verlies en zei ieder voorjaar als de zon hem uitnodigde om te groeien: "Nee, dat kan ik niet want ik mis een belangrijke tak." Ik zag dat hij klein was gebleven en in de schaduw stond van de andere bomen. De zon drong niet meer tot hem door. De wond was duidelijk zichtbaar en zag er naakt uit. Het was het hoogste punt van de boom. Hij was niet meer verder gegroeid. De tweede boom was zo geschrokken van de pijn dat hij snel had besloten om het verlies te vergeten. Hij was moeilijk te vinden, want hij lag op de grond. Een voorjaarsstorm had hem doen omwaaien. Hij had zijn greep op de aarde verloren. De plek van de wond was moeilijk zichtbaar. te vinden. Deze zat verstopt achter een heleboel vochtige bladeren en lag daar te rotten. De derde boom was ook erg geschrokken van de pijn en de leegte in zijn lijf en hij rouwde om zijn verlies. Het eerste voorjaar toen de zon hem uitnodigde om te groeien, had hij gezegd: "Dit jaar nog niet." Toen de zon het tweede voorjaar weer terugkwam met de uitnodiging, had hij gezegd: "Ja zon, verwarm mij zodat ik mijn wond kan verwarmen. Mijn wond heeft warmte nodig opdat ze weet dat ze erbij hoort." Toen de zon het derde voorjaar weer terugkwam, sprak de boom: "Ja zon, laat mij groeien. Ik weet dat er nog zoveel te groeien is." De derde boom was ook moeilijk te vinden, want ik had niet verwacht dat hij zo groot en sterk zou zijn geworden. Gelukkig heb ik hem herkend aan de dichtgegroeide wond die vol trots in het zonlicht werd gehouden."
Een mooi sprookje over rouw, over omgaan met verlies en verdriet. Het vertelt ons, dat als we ons verdriet en onze pijn proberen weg te duwen en te doen alsof het er niet is, we onze greep op alles om ons heen kunnen verliezen. Dat als we bij de pakken blijven zitten, we niet meer verder groeien in het leven. Maar als we de tijd nemen om verdriet ook verdriet te laten zijn, en als we daarbij warmte en genegenheid van andere mensen mogen ervaren, we dan zullen uitgroeien. En we veel groter en veel sterker dan ooit voorheen kunnen worden. mensen ervaren, we uitgroeien; veel groter en veel sterker dan ooit voorheen.
Volgende songtekst en nummer kwam ter sprake in een sessie met een cliënt. Ze vroeg me om het op te schrijven "wie weet kan het anderen ook wel helpen". De inhoud raakt inderdaad de essentie. Stil worden bij jezelf. Stilstaan bij jezelf. Jezelf graag zien. En dat ook tegen jezelf mogen, kunnen, durven zeggen. Niet evident. Soms zelfs onmogelijk om met jezelf te moeten leven. Soms is het een levenslange weg. "Ware liefde begint bij jezelf" klopt natuurlijk wel. Maar een laag zelfbeeld of weinig zelfvertrouwen is uiteraard een veel gehoorde klacht. Als je ergens in je leven te horen hebt gekregen "jij bent niet de moeite waard" dan kan dat als een sluipend gif zich gaan wortelen in de kern van je lijf, je ziel of je geloof.
Dus daarom dit lied. Om er even bij stil te mogen staan:
Harrie Jekkers - Ik hou van mij
Harrie Jekkers Ik hou van mij
Ik hou van .. mij hoor je nooit zingen ik hou van mij word nooit gezegd maar ik hou van mij' ga ik toch zingen want ik hou van mij, van mij alleen en ik meen het echt
Ik hou van mij want ik ben te vertrouwen ik hou van mij van mij kan ik op aan ik hou van mij op mij kan ik tenminste bouwen ik hou van mij en ik laat mij nooit meer gaan
Ik blijf bij mij en niet voor even ik blijf bij mij voor eeuwig en altijd ben zelfs bereid m'n leven voor mezelf te geven ik blijf bij mij totdat de dood mij scheidt
Ik hou van jou' zeg ik soms ook wel ik hou van jou..schat en ik meen het echt' maar ik hou van jou' zeg ik alleen maar voor de spiegel zo komt ik hou van jou weer bij mezelf terecht
Ik hou van mij, van mij, van mij en van geen ander want ik ben verreweg de leukste die ik ken ik hoef mezelf zo nodig voor mij niet te veranderen ik hou van mij, mezelf gewoon zoals ik ben Want ik hou van jou betekent meestal schat hier heb je m'n problemen los maar op ik leef in een hel en verwacht van jou de hemel' ja, jij geeft de hel weg dankjewel zeg rot lekker op
Dat hou van een ander, dat heb jij alleen maar nodig omdat je niet genoeg kan houden van jezelf hou van jou joh, maak de ander overbodig ware liefde, geloof me, begint altijd bij jezelf.
Want ik hou van jou is niet de sleutel tot de ander maar ik hou van mij al klinkt het bot en slecht want wie van zichzelf houdt die geeft pas echt iets kostbaars als hij ik hou van jou tegen een ander zegt.