Ik ben trotser dan trots om jullie ook vandaag weer een artikel te mogen voorstellen, geschreven door een cliënte.

Mama van een 9-jarig hoogsensitief meisje.

Ze beschrijft in haar brief een thema dat weinig aan bod komt in de literatuur omtrent hoogsensitiviteit.

Ze heeft het over de donkere kanten van haar dochter. Ernstige gedragsproblemen, ellenlange slaaprituelen, niet alleen kunnen zijn, zware angsten, verbale en fysieke agressie, urenlang wakker liggen, piekeren,  grote levensvragen,  ...

Overprikkeling alom.

Dan langzaam, zeer langzaam de weg zoeken naar geruststelling, begrip, erkenning, geborgenheid, veiligheid, vertrouwen.

Millimeters gewijs een weg zoeken in "wat heb jij nu nodig", véél luisteren, onderhandelen, geduld, koesteren ...

De snelheid waarmee hoogsensitieve kinderen (en volwassenen) observeren, analyseren, redeneren en conclusies trekken is spectaculair. (en net aan die snelheid kunnen ze dus zelf ook oplossingen bedenken ;-) )Maar daardoor kunnen er soms ook irrationele gedachten komen. Ze blijven hangen in hun hoofd. Kleine gedachten groeien tot reuzegrote olifanten. Als daar niet over gesproken wordt, dan blijven ze daar zitten en ontstaan de angsten.

Lees meer …It takes a whole village to raise a child.

"Rustgevende remedies."

Een interview met Prof. Elke Van Hoof.  Dit schitterend artikel uit de HUMO dat op 3 november 2015 verscheen in een reeks van drie (stressdossier) wil ik graag met jullie delen.

Het is vooral een positief artikel. De tips die je krijgt zijn zo simpel dat je het haast niet voor mogelijk houdt. Gewone, praktische, vaak snelle, niet dure middeltjes om jouw stress te reduceren.

Je ontdekt mooie, gezonde gedachten die meer op gezond boerenverstand lijken dan ingewikkelde theorieën of onderzoeken. Zoals "we hebben stress nodig om ons te ontwikkelen. Vermijd stressoren dus niet; vind een manier om ermee om te gaan."

Ikzelf ben jammer genoeg, of gelukkig genoeg, vertrouwd met het gegeven: Burn-out.

Wat de sociale sector soms kan aanrichten met idealistische mensen! Want een eersteklas-wereldverbeteraar, dat was ik!

Enkele weken geleden vond ik via Facebook een brief op Psychologie Magazine. Ik was met verstomming geslagen.

Het gaat om een lezersbrief.

Een jonge vrouw die zich afvraagt hoe ze in haar volwassen leven moet omgaan met haar moeder.

De brief kwam zo hard binnen bij mij.

Ik printte hem uit. Ik hing hem op in de praktijk en al meteen bij het eerste gesprek de volgende dag kon ik aan de slag met deze brief. Want tijdens het gesprek met mijn cliënte bedacht ik me dat dit zo herkenbaar was.

Ik nam de brief en las hem luidop voor haar. Ik zag tijdens het voorlezen hoe de brief binnen kwam bij haar en hoe ze geraakt werd door de erkenning. We werkten er tijdens de sessie mee verder en op het einde gaf ik hem mee.

Enkele sessies later vond ik het alweer jammer dat ik de brief meegegeven had met de cliënte.