Ik ben trotser dan trots om jullie ook vandaag weer een artikel te mogen voorstellen, geschreven door een cliënte.

Mama van een 9-jarig hoogsensitief meisje.

Ze beschrijft in haar brief een thema dat weinig aan bod komt in de literatuur omtrent hoogsensitiviteit.

Ze heeft het over de donkere kanten van haar dochter. Ernstige gedragsproblemen, ellenlange slaaprituelen, niet alleen kunnen zijn, zware angsten, verbale en fysieke agressie, urenlang wakker liggen, piekeren,  grote levensvragen,  ...

Overprikkeling alom.

Dan langzaam, zeer langzaam de weg zoeken naar geruststelling, begrip, erkenning, geborgenheid, veiligheid, vertrouwen.

Millimeters gewijs een weg zoeken in "wat heb jij nu nodig", véél luisteren, onderhandelen, geduld, koesteren ...

De snelheid waarmee hoogsensitieve kinderen (en volwassenen) observeren, analyseren, redeneren en conclusies trekken is spectaculair. (en net aan die snelheid kunnen ze dus zelf ook oplossingen bedenken ;-) )Maar daardoor kunnen er soms ook irrationele gedachten komen. Ze blijven hangen in hun hoofd. Kleine gedachten groeien tot reuzegrote olifanten. Als daar niet over gesproken wordt, dan blijven ze daar zitten en ontstaan de angsten.