De gezinnen die bij mij in therapie kwamen of komen kennen ondertussen één van mijn vaste stokpaardjes: Dé familievergaderingen!

Iedere keer als ik hierover begin te vertellen zie ik verbaasde blikken. Vooral ouders vinden het nogal een gek gegeven: met z'n allen rond de tafel voor een vergadering. 

"Kunstmatig en niet écht" is vaak één van de eerste reacties. Tja ... inderdaad ... dat is het ook wel wat ... 

"En," voeg ik er vaak ook nog aan toe "een fikse portie acteerwerk voor beide ouders!"

"Maar vanaf welke leeftijd start je daar dan mee? " is een veel gestelde vraag ...

En steevast is mijn antwoord: "Vanaf het allerprilste begin!" 

Uiteraard is communiceren met een baby een ander verhaal dan met een tiener of een jong-volwassene.

Maar waar starten we ons verhaal?

Mijn hart gaat uit naar de liefde. 

Deze keer wil ik het niet hebben over hoe donker en eenzaam de liefde kan zijn. Hoe groot het gemis kan zijn. Of over de pijn bij gebrek van liefde of de pijn om de liefde die verloren gegaan is of er nooit was.

Nee, deze keer wil ik een positieve boodschap brengen over de liefde en hoe mooi en goed de liefde kan zijn. Tenminste ... als geliefden waken over elkaar en samen willen investeren, blijvend, in de liefde.

Mijn hart gaat uit naar liefde waar alles draait om graag gezien worden om wie je bent. Hartverwarmende liefde tussen twee geliefden. Langdurige liefde overheen de jaren. Elkaars beste maatjes zijn. Voor eeuwig en altijd.

Ja, ik geloof dat dat nog kan. Ik geloof dat dat altijd al kon. Ik wens het onze kinderen toe. 

Het is geloof, een hoopvol geloof dat ik wil meegeven voor de toekomst.

Te vaak zie ik nu jonge mensen in therapie die angstig zijn. Angst om zich kwetsbaar op te stellen. Angst om gekwetst te worden. Pijn te voelen. Ze geloven amper nog in "ze leefden nog lang en gelukkig".

Ze werken met check-lists. Er wordt gedate met het verstand, zelden nog met het hart. 

Maar het is onze buik, onze intuïtie die ons laat voelen wat liefde is.

Daar wil ik graag wat tips voor meegeven van mijn geloof in hartverwarmende liefde:

Come Back is een prachtig zelfgeschreven nummer door een jonge cliënte van me, net 18 jaar geworden. Met een stem als een nachtegaal, schrijftalent, muzikale duizendpoot. Het nummer dat ze schreef gaat over haar hoogsensitiviteit. Met alle hoogtes en alle laagtes. Hoe zij geleerd heeft om ermee om te gaan. Met mildheid voor zichzelf. Het is een geweldig mooie oproep wat hoogsensitiviteit kan betekenen voor ons, met heel wat handvaten en mooie tips er in verwerkt van wat je kan doen om goed voor jezelf te zorgen. Zalig!!!!

Ik mocht van haar dit nummer en haar songtekst delen met jullie. Ik ben dan ook zeer vereerd.

Ik laat u mee genieten!

https://clyp.it/3gkmqvly

Ik ben trotser dan trots om jullie ook vandaag weer een artikel te mogen voorstellen, geschreven door een cliënte.

Mama van een 9-jarig hoogsensitief meisje.

Ze beschrijft in haar brief een thema dat weinig aan bod komt in de literatuur omtrent hoogsensitiviteit.

Ze heeft het over de donkere kanten van haar dochter. Ernstige gedragsproblemen, ellenlange slaaprituelen, niet alleen kunnen zijn, zware angsten, verbale en fysieke agressie, urenlang wakker liggen, piekeren,  grote levensvragen,  ...

Overprikkeling alom.

Dan langzaam, zeer langzaam de weg zoeken naar geruststelling, begrip, erkenning, geborgenheid, veiligheid, vertrouwen.

Millimeters gewijs een weg zoeken in "wat heb jij nu nodig", véél luisteren, onderhandelen, geduld, koesteren ...

De snelheid waarmee hoogsensitieve kinderen (en volwassenen) observeren, analyseren, redeneren en conclusies trekken is spectaculair. (en net aan die snelheid kunnen ze dus zelf ook oplossingen bedenken ;-) )Maar daardoor kunnen er soms ook irrationele gedachten komen. Ze blijven hangen in hun hoofd. Kleine gedachten groeien tot reuzegrote olifanten. Als daar niet over gesproken wordt, dan blijven ze daar zitten en ontstaan de angsten.